1. |
||||
|
Το μυαλό μου όλο γυρνάει σ’ αποφάσεις που δεν πήρα όταν έπρεπε,
σε κουβέντες ατελείωτες που λύσεις να μου δώσουν δε μπορούσαν,
σε κινήσεις που δεν έγιναν ποτέ την ώρα που το τραίνο πέρναγε,
σε σταθμούς που, μες τη ζάλη απ’ το ταξίδι, προσπερνούσα.
Σε κορίτσια που αγάπησα πολύ κι όμως ποτέ τους δεν το έμαθαν,
σε γυναίκες που μ’ αγάπησαν και δεν τους ανταπέδωσα τη χάρη
σε παρέες που διαλύθηκαν γι’ αυτούς τους ίδιους λόγους που συνδέθηκαν,
σε ταξίδια που δεν κάναμε μαζί στο αυγουστιάτικο φεγγάρι.
Μεγαλώνω και δε βλέπω – και που λες- καμιά βελτίωση!
Ο, τι θέμα είχα να λύσω από μικρός μ’ ακολουθάει…
Η ρυτίδα που κοντεύει να φανεί δε σηκώνει αντίρρηση…
η ζωή μου όπως και να την περνάω, γρήγορα περνάει.
|
||||
2. |
Φοβάμαι (Fovamai)
03:13
|
|||
|
Φοβάμαι ότι ξέρω τι συμβαίνει.
Δε θέλω να το πω μην το ακούσω
Φταις πάλι εσύ - και δεν θέλω να το πιστέψω-
Φοβάμαι μήπως στέλνεις την καρδιά σου να με βρει
όσο είμαι έξω.
Και νοιώθω ότι κάποιος ήταν εκεί πριν από λίγο
όσο εγώ χάζευα στο δρόμο κάποια που τόσο σου έμοιαζε
ή το φανάρι πώς άλλαζε τα χρώματα,
και έναν έρωτα που άλλαζε ονόματα.
Κι ήταν ωστόσο αρκετό για να σε χάσω
για μια στιγμή - ή για λίγους μήνες-
Τι σημασία έχει
το πώς ή πόσο περνάει ο καιρός όταν δε σ’ έχω
και μάταια ψάχνω μήπως καταλάβω τι μου λείπει;
Λείπεις εσύ, σ’ το λέω μια για πάντα.
Και κλείνω εδώ τη σκέψη και τη βάζω σε ένα κουτί
για να μη βγει – να μην ξεφύγει.
Να μείνει εδώ να βρει τον εαυτό της
όπως κι εγώ που μάταια προσπαθώ χωρίς εσένα
Φοβάμαι ότι ξέρω τι συμβαίνει.
Δε θέλω να το πω μην το ακούσω
Φταις πάλι εσύ - και δεν θέλω να το πιστέψω-
Φοβάμαι μήπως στέλνεις την καρδιά σου να με βρει
όσο είμαι έξω.
|
||||
3. |
|
|||
|
Ημαθα πως παντρεύγεσαι,
ω που να βραχοδέρνεσαι
Και παίρνεις έναν άλλο (2)
Μα συ δεν ήσου που λεες (2)
πως αγαπάς το Γάλλο
και παίρνεις έναν άλλο
Ημαθα πως παντρευγεσαι μια Κυριακη στα Λιοσα (2)
και παίρνεις αντρα πλουσιο με λιρες και με γροσα
μια Κυριακή στα Λιοσα
Που μου πανε να παντρευτώ (2)
κι είπα κι εώ ταμάμου (2)
Σώνουν οι άλλες μου χαρές (2)
ας μου λείπε του 'άμου
είπα κι εώ ταμάμου
Που μου πανε να παντρευτώ (2)
μα εώ δε λοαριάζω (2)
Γιατί έχω χίλιες δυο καλές (2)
δουλειές και δεν αδειάζω
μα εώ δε λοαριάζω
|
||||
4. |
||||
|
Ο Έλληνας θα σηκωθεί από ντιβάνια πολυθρόνες καναπέδες
Όταν το νερό θα στερηθεί και δεν μπορεί να φτιάχνει πια φραπέδες
Δίνουν μάχες τα κανάλια διαρκώς
Και ό,τι σου σερβίρουνε το τρώς
Παριστάνουν την ιτιά την κλαίουσα
μα χωρίς τη συμπεριφορά τη δέουσα
Προεκλογικά τσιτάτα και κλισέ
Σε στέλνουν από τώρα στο γκισέ.
Μοιάζουν όλοι τούτοι οι καιροί
με ακάλυπτη διαβόλου επιταγή.
Ο Έλληνας θα σηκωθεί από ντιβάνια πολυθρόνες καναπέδες
Όταν το νερό θα στερηθεί και δεν μπορεί να φτιάχνει πια φραπέδες (2)
Ήρθε η ΕΥΔΑΠ και τσίριζα
Πέρασε ένα αμάξι σύρριζα
Θα πούμε το νερό νερό νεράκι.
Πώς θα πίνουμε το φραπεδάκι; (2)
Ο Έλληνας θα σηκωθεί από ντιβάνια πολυθρόνες καναπέδες
Όταν το νερό θα στερηθεί και δεν μπορεί να φτιάχνει πια φραπέδες (2)
|
||||
5. |
Τυχαία (Tyxaia)
03:32
|
|||
|
Σε συνάντησα τυχαία
κι ας πιστεύω στις συμπτώσεις
σ’ ατελείωτες δόσεις
από χρέη καρμικά
Στη γεμάτη παραλία,
κάτι έλαμψε μπροστά μου.
Έβγαλα τα γυαλιά μου
να σε δω πιο καθαρά
να με δεις πιο καθαρά
Σκέφτηκα θα είσαι ταύρος
που ταιριάζουμε στο σεξ
και τον άδειο μου αέρα
θα γεμίσεις με τη γη σου
Ίσως να' σαι όμως τοξότης
Να μου φέρεις τη χαρά
Μ’ ένα βέλος να σκοτώσεις
Και με το γλυκό φιλί σου
κάθε μου ανασφάλεια
Σε συνάντησα τυχαία
κι ήταν σίγουρα γραμμένο
του κισμέτ δεδομένο
πως θα έρθει η στιγμή
Τα μαλλιά σου να φιλήσω
Και τη μοίρα μου ν’ αλλάξεις
τ' ονειρo μη χαλάσεις
και θα δούμε που θα βγει.
Σκέφτηκα ζυγός πως θα 'σαι
Να μου μάθεις να κρατώ
Τέλεια ισορροπία
Απ' το μαύρο στο λευκό μου
Πως θα φέρεις τον παρθένο
Στον δικό σου Ουρανό
Και μπορεί να βάλεις τάξη
Στον ατέλειωτο χαμό μου
Σε συνάντησα τυχαία
τσάμπα η πίστη μου στο σύμπαν
δέκα χρόνια περάσαν
κι απαράλλαχτη εσύ.
Όλα τα θυμόσουν μόνο
το κομμάτι που είχα γράψει
μάλλον το χες ξεχάσει
δε θα σου άρεσε πολύ
|
||||
6. |
||||
|
Απόψε τόσο μόνος να `μαι
και 'συ να λείπεις μακριά
Σαν να `ναι τώρα το θυμάμαι
το τελευταίο όταν μου πες έχε γεια
Ήτανε τρεις θυμάμαι Απρίλη
κάποια Δευτέρα αλλιώτικη
κι ήτανε κάπου προς το δείλι
όταν δακρύσαμε στο τελευταίο φιλί
Μεγάλωσες μες στα σαλόνια και έμαθες
στο πάρκο μες τα περιστέρια
Με τον αλήτη που `μπλεξες τι γύρευες
αφρόψαρο στα φουσκονέρια
Μα αυτή τη νύχτα ώρα μια
όπου κι αν είσαι θα αισθανθείς
το κάλεσμα μου σαν μια υποψία
μες στο σκοτάδι στα τυφλά να σε καλεί
Μεγάλωσες μες στα σαλόνια και έμαθες
στο πάρκο μες τα περιστέρια
Με τον αλήτη που `μπλεξες τι γύρευες
αφρόψαρο στα φουσκονέρια
|
||||
7. |
||||
|
Τα μάτια σου πώς λάμπαν μέσα στο σκοτάδι!
Δεν άφηναν στιγμή το βλέμμα μου.
Κι αν ένα ένοιωθα δικό σου χάδι,
θα ’μουν για μέρες στον παράδεισο.
Δεν είναι ώρα αυτή να ψάχνω λέξεις,
είναι μια ώρα για να σε κοιτώ
και να σε νοιώθω, μόνο, -δίχως σκέψεις-
και να σου δίνω όλο μου τον εαυτό.
Τα μάτια σου φωτιές μες το σκοτάδι
Τη νύχτα φώτιζαν τον ουρανό
Λάμψεις απ’ της Ανατολής το βράδυ
μου έδειχναν το δρόμο για να ρθω
Δεν είναι ώρα αυτή να ψάχνω λέξεις,
Ειναι μια ώρα να σ’ ονειρευτώ
και να σε νοιώθω, μόνο, -δίχως σκέψεις-
και να σου δίνω όλο μου τον εαυτό.
Χίλιες φορές αν σε ψάξω
Χίλιες φορές θα σε βρω
Χείλια γλυκά θα φιλήσω,
Χίλια φιλιά θα σου ζητώ.
Δεν είναι ώρα αυτή να ψάχνω λέξεις,
Ειναι μια ώρα να σ’ ονειρευτώ
και να σε νοιώθω, μόνο, -δίχως σκέψεις-
και να σου δίνω όλο μου τον εαυτό.
Χίλιες φορές αν σε ψάξω
Χίλιες φορές θα σε βρω
Χείλια γλυκά θα φιλήσω,
Χίλια φιλιά θα σου ζητώ.
|
||||
8. |
||||
|
Είναι οι μέρες τελευταία μπερδεμένες
Μοιάζουν πολύ οι Τρίτες με Παρασκευές
Κι οι ώρες μου είναι οκλαδόν καθισμένες
Να σου μιλήσω περιμένουνε κι αυτές
Είναι που δεν μπορώ κι εγώ να τις γεμίσω
Με βόλτες, φίλους, παραμύθια κι εκδρομές
Κι αυτές αντί για μπρος πηγαίνουν προς τα πίσω
Μου κάνουν μούτρα μέχρι και οι Κυριακές
Είναι που λείπεις κι εγώ δεν ξέρω
Κανέναν δρόμο διαφορετικό
Κι ο λεπτοδείκτης δεν έχει λόγο
Να συνεχίσει στο επόμενο λεπτό
Κι αν δεν γυρίσεις πίσω μια μέρα
Θα σταματήσει ο χρόνος εντελώς
Θα μείνει η Κύριακη, Δευτέρα
Και χαλασμένος θα ‘ ναι πάντα ο καιρός
Είναι οι μέρες τελευταία μπερδεμένες
Σαν να ερωτεύτηκαν το αύριο με το χτες
Κι είναι κι οι νύχτες όλες εξαφανισμένες
Να σου μιλήσω περιμένουνε κι αυτές
Είναι που δεν μπορώ κι εγώ να τις γεμίσω
Δεν φτάνουνε της πόλης όλα τα στενά
Να πάρω φόρα και να τα περπατήσω
Να κάνω κύκλους γύρω από το πουθενά.
Είναι που λείπεις κι εγώ δεν ξέρω
Κανέναν δρόμο διαφορετικό
Κι ο λεπτοδείκτης δεν έχει λόγο
Να συνεχίσει στο επόμενο λεπτό
Κι αν δεν γυρίσεις πίσω μια μέρα
Θα σταματήσει ο χρόνος εντελώς
Θα μείνει η Κύριακη, Δευτέρα
Και χαλασμένος θα ‘ ναι πάντα ο καιρός
|
||||
9. |
||||
|
Σ' άφησα να με αφήσεις,
σου 'δωσα όλες τις λύσεις,
μα δεν πονάει λιγότερο.
Σ' άφησα να με αφήσεις,
το παιχνίδι να κερδίσεις,
δεν είναι το χειρότερο
Γιατί την έλλειψή σου νοιώθω,
μαζί με το χαμένο πόθο,
και με πληγώνει που ποτέ δεν αποφάσισα.
Γιατί μου λείπει η αγκαλιά σου
η μυρωδιά και τα μαλλιά σου
κι είναι κι η υπόνοια, πως στ' αλήθεια/ δεν προσπάθησα.
Σ' άφησα να με αφήσεις
και την πόρτα να μου κλείσεις
να βρούμε κάτι αλλιώτικο.
Σ' άφησα να με αφήσεις,
δεν χρειάζονται εξηγήσεις,
αυτό είναι το λιγότερο.
Γιατί δε θέλω να βγω έξω
ούτε να πιω για να αντέξω
και ούτε ν' ακούσω μουσική για άλλων έρωτες
Γιατί μονάχα να σου γράψω
μπορώ και ίσως σε ξεχάσω
για όσο διαρκέσει η στιγμή/αχ να μου γέλαγες
|
||||
10. |
Blues
03:02
|
|
||
|
Σηκώθηκα ένα πρωί – το σπίτι άνω κάτω.
Τασάκια κι αποτσίγαρα στο πάτωμα ριγμένα.
Η μοναξιά της κάμαρας δε μου θυμίζει εσένα,
κι απ’ το παράθυρο ο καιρός τα φύλλα θα σκορπάει.
Στο τέλος του ονείρου μου κοιμόμουνα μαζί σου
Είχες ένα άρωμα υγρό βαθιά σου φυλαγμένο
Το δέρμα σου στο σώμα μου με ακρίβεια ταιριασμένο,
και το κραγιόν σου κόκκινη τη νύχτα να ορίζει.
Σεντόνι και σκεπάσματα θυμίζουν τη μορφή σου,
κι ένα τοπίο μυστικό αγγελικά πλασμένο.
Ένα σου βλέμμα ονειρικό στον έρωτα δοσμένο,
κι η λογική της μέρας μου στο δρόμο είναι χαμένη.
|
||||
11. |
||||
|
Τις πιο πολλές μέρες ξυπνάω γύρω στις δώδεκα.
Εκτός από εκείνες που δεν έχω κοιμηθεί καλά το προηγούμενο βράδυ.
Σηκώνομαι αργά, φτιάχνω ένα καφέ και αναρωτιέμαι τι θα έκανα χωρίς αυτόν.
Καταλαβαίνεις. Φιλοσοφικά ερωτήματα του κώλου.
Η μέρα ξεκινάει χωρίς τίποτα καινούργιο,
Συνηθισμένα πράγματα, αδιάφορα νέα, τα’ χεις ξαναδεί τα’ χεις ξανακούσει τα χεις ξαναφάει, σκατά
-Μόνο αυτός ο ήλιος με παρηγορεί. Λίγο.
Μέχρι που ιδρώνω και ανάβω το αιρκοντίσιον.
Εσείς, θείε, πως περνάτε εκεί κάτω; Συμβαίνει τίποτα σπουδαίο; Κάτι ενδιαφέρον;
Έμαθα οτι η θάλασσα είναι καθαρή φέτος και θα κάνετε και μπανάκι.
Εδώ τα ίδια … Τρία χρόνια τσούχτρες, λάδια και φουσκωτά φλαμίνγκο.
Πάλι γκρινιάζω έ; Μερικές φορε΄ς νοιώθω σαν εκείνους τους ταρίφες που ειναι όλη μέρα στο πήξιμο πίσω από το τιμόνι κι έχει πιαστεί ο κώλος τους και γκρινιάζουν στους πελάτες ότι όλοι έιναι εναντίον τους ενώ αυτοί είναι τόσο σωστοί -Καζαντζίδης στάιλ. Και είναι και σκυλάδες. Άσε με τώρα και με αυτούς…
Βασικά ελπίζω να μου δώσεις μια κατεύθυνση για το πώς να ανακαλύψω κάτι ποιητικό στην άχαρη ζωή. Μια κρυφή γνώση για να προχωρήσω με ενδιαφέρον, να σηματοδοτήσω ένα στόχο, να νοηματοδοτήσω την ύπαρξή μου ρε παιδί μου!
Όχι μη μου πεις για ναρκωτικά, θέλω κάτι λιγότερο παράνομο, με ξέρεις, είμαι λίγο φλώρος.
Ούτε και για έρωτες, δε βγαίνουν τα ψιλά με τί-πο-τα.
Δεν με πιστεύεις, ε; Καλά κατάλαβες, το παραδέχομαι,
Θέλω απλά να το βγάλω από μέσα μου και να μου πεις:
-Μα σε καταλαβαίνω!
Αυτό δεν θέλει όλος ο κόσμος;
το ακούω συχνά-πυκνά γύρω μου, το διαβάζω σε βιβλία αυτοβοήθειας,
το λένε φίλοι μου που κάνουν ψυχανάλυση -
Που πάντα αναρωτιόμουν που βρίσκουν τα κατοστάρικα και τα δίνουν αβέρτα-κουβέρτα
Δηλαδή, αν είχα ένα δέντρο που βγάζει πενηντάρικα, θα ήθελα ψυχανάλυση;
Τέλος πάντων να μη σε πρήζω τώρα με τα υπαρξιακά μου μωρέ…
Άκου τι άλλο μου’ τυχε:
Τις προάλλες είχα βγει βόλτα με το σκύλο της διπλανής.
Εκεί που περπάταγε μες τα χωράφια, κάτι μύρισε κάτι κατάπιε,
Και μετά άρχισε να χει σπασμούς, χτυπιόταν σαν το ψάρι κάτω και αλυχτούσε
Πανικοβλήθηκα εκείνη την ώρα, μα την Παναγία,
σκέφτηκα τι κατάρες θα φάω από τη γειτόνισσα άμα της φέρω ένα σκύλο ψόφιο,
Τελικά τον πρόλαβα, τον πήγα στον κτηνίατρο,
Του’κανε κάτι ενέσεις, του’δωσε κάτι χάπια, το σκυλί τη γλύτωσε στο τσακ.
Και, ξέρεις, αυτή η φάση μου θύμισε κάποια λόγια του φίλου μου του Sugahtank
Πιασμένοι από ένα αόρατο λουρι, πάντα περιμένουμε μια βόλτα
Γυρνάμε αόριστα γύρω-γύρω
Και με αυτή την ελάχιστα απαισιόδοξη νότα, σου εύχομαι καλό καλοκαίρι.
Γειά σου θείε! Δώσε φιλιά στη θεία!
|
||||
12. |
||||
|
Το τραγούδι σου έχω γράψει
Με αλλιώτικο σκοπό
Για να το μάθουνε καινούρια χείλη
Μα δεν μ’ αφήνουνε να σου το πω
Να σου πω για τον αέρα,
για το λιγοστό νερό,
και για τις νότες που γράφω για σένα
γιατί ό, τι μου δωσες δεν το ξεχνώ
και για τους στίχους που ‘γραψα για σένα
Που ό, τι μου δωσες δεν το ξεχνώ
Πάρε χρόνε τη φωνή μου,
σ’ άλλο κόσμο ν’ ακουστώ.
Να σε ξυπνήσω με την εποχή μου,
και να σε φέρω μαζί μου εδώ
Να σε ξυπνήσω με την εποχή μου,
και να σε φέρω μαζί μου εδώ.
|
||||
Funky Franky Athens, Greece
I am Funky Franky aka studiarxis and I am an Athens, Greece based performer and musician. I experiment with synthesisers, sampled sounds as building blocks and words alike.
Funky Franky recommends:
Home made powerful dark wave electro post punk made to be listened to at high volumes!
go to album
Never seen them up close, but they are awesome!
go to albumIf you like Funky Franky, you may also like:
Sharp-edged synthwave abounds on this LP from Oceanside85, pairing pulsing beats with racing electronics.
go to album
Warped pop music from L.A. where heavily distorted vocals wrap around synths that drip like melting steel.
go to album
Wild Style
by Robots With Rayguns
Synth-pop, hip-hop, house and pop; an action-packed album full of breezy dance tunes.
go to album
The Dead Of Winter
by Antoni Maiovvi
Composer Antoni Maiovvi explores the horrors of the psyche on this evocative new LP.
go to album
